"Αν μ' άφηναν να διαλέξω ελεύθερα, 
ευχαρίστως θα διάλεγα μια θεσούλα στη μέση του παραδείσου. Και ακόμη πιο πρόθυμα,
μπροστά στην πόρτα του!" 

Ανάλαφρη

 Αν πλέον όλα ετούτα είναι μονάχα μία φθηνή ανάμνηση της λυγερής πραγματικότητας στην οποία πορεύθηκα με απληστία και λαιμαργία, χωρίς όμως να τιμωρηθώ για τις θανάσιμες αμαρτίες μου, τότε η ύπαρξη και μόνο αυτής -ακόμη και παρελθοντική- κρατά τις ομορφιές τριγύρω μακριά απ' το θάνατο. Κρατούν κι εμένα μακριά απ' ό,τι θέλει να πεθάνει. Αν τώρα οι τσιμεντένιοι δρόμοι πληγώνουν την ουρά μου και ο βρώμικος αέρας, άδειος από θαλασσινή αύρα κι αλάτι, τη σκουριάζουν, τότε θα χορέψω στις μύτες των ανάλαφρων ποδιών μου, στη μνήμη των ημερών εκείνων που ό,τι τώρα με νοσταλγία θυμάμαι ήταν το ζωντανό παρών μου. Βρήκα το κλειδί. Βρήκα τον τρόπο. Κι αν τώρα οι μηχανές που περνούν δίπλα μου επιτίθενται στ' αυτιά μου και με κάνουν να πονάω στην απουσία της αναπνοής της, και στην αντικατάσταση αυτής από τους στιγερούς ήχους της σάπιας ετούτης πολιτείας,  θα χορέψω εις διπλούν! Γιατί οι ήχοι των έξω δεν πρόκειται ποτέ να καλύψουν τη φασαρία μου. Αυτή πάντοτε θα την ακούω πιο ηχηρή. Οι μουσικές κατακλύζουν το κεφάλι μου πιο έντονα απ' τους βρώμικους θορύβους σας- και χορεύω! 
  Κι εκείνη κάπου πέρα από εμένα αναπνέει, ζωντανή κι έγχρωμη, ατελείωτη· 
  αυτό δεν πρόκειται να μου το στερήσουν. 

 Σε βρήκα! Και κάθε άλλη πρόταση πέρα από ετούτη είναι περιττός πλατιασμός. Σε βρήκα, σε βρήκα! Σε βρήκα! 

Μπλε Καφέ (Εμένα ο ουρανός αυτός μου φτάνει!)

  Δεν είχα ποτέ μου την ελπίδα να γοητευτώ από κάποια Κυριακή· τ' απομεινάρια της μέθης κι η μυρωδιά των τσιγάρων στα ρούχα μου και στο σώμα μου ειν' ότι μ' ακολουθεί απ' τις χθεσινές μέρες, μα περιέργως -διόλου περιέργως, στ'αλήθεια- η μέρα ετούτη δεν με πονά και δεν την πληρώνω. Ουτ' είναι το πρωινό της θλιμμενο -κι ούτε θλιβερό, μιας και τα λέμε. Ο έρωτάς μου για την Ζωή σήμερα δεν με στοιχειώνει. Και ποιος ξέρει; Ίσως να 'ναι που το περνάω μαζί σου- που ξύπνησα μαζί σου και μοιράζομαι μουσική μαζί σου κι είμαι μαζί σου. Παράδοξο πάντως· η παρουσία της Θλίψης στο δωμάτιο να σε γεμίζει Ζωή. 

  Υ.Γ.: (...) Να πει πως είχα μια καρδιά, σαν της αγάπης τα παιδιά.. και να με συγχωρέσει

                                                                                                                                                       Ζ