Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016

άσκηση εμπιστοσύνης

Ήταν άραγε η αιτία που ένιωσε πιο σίγουρη από ποτέ, 
πως τα χέρια που θα προσπαθούσαν να την πιάσουν 
τρέμαν όσο κι η ίδια,
καθώς αποφάσιζε να πέσει; 

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2016

θα γελάω μέχρι να μου φύγει το κεφάλι

 Όλα καλά. Στην θέση τους. 
Οι τρελοί στο ψυχιατρείο
οι ασυμβίβαστοι στη φυλακή
οι φιλήσυχοι αστοί στο γραφείο
οι φόλες στο δρόμο
η τέχνη στα εκπτωτικά κουπόνια του Public 
ο φασισμός στην τιβί 
τα CD του Άσιμου στα ένθετα της Καθημερινής 
οι αναρχικοί στα Εξάρχεια 
και οι αφεντάδες στο Κωλονάκι. 
Όλα μια χαρά. 
Η μπάλα στα γήπεδα 
η πρέζα στα πάρκα μας 
τα παιχνίδια στο I-pad
η γνώση στα καλούπια της οικονομικής αποκατάστασης
η ψυχοθεραπεία στα σαββατιάτικα ψώνια
οι παππούδες στο νοσοκομείο 
η νεολαία στα χάπια
ο έρωτας στα σύμφωνα συμβίωσης 
η επανάσταση στο Ariel και η μαγεία στη Μύκονο το καλοκαίρι. 
Θα τρελαθώ, 
το ατίθασο εφηβικό δέρμα κάτω απ' το μέικ απ, 
Θα τρελαθώ, 
η ευτυχία στις διαφημίσεις του ANT1, 
Θα τρελαθώ, 
η ελπίδα του λαού σ' έναν φανταστικό σπουδαίο ηγέτη, ΘΑ ΤΡΕΛΑΘΩ
Η μιζέρια στην αλητεία και η βία στην δύναμη, 
θα τρελαθώ, θα τρελαθώ
θα

Πιάσ' το χέρι μου και τρέξε
τρέξε
ΤΡΕΞΕ


Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2016

ένα- δυο βήματα έξω απ' το πλήθος

  Έβλεπα απανωτά πρόσωπα τριγύρω να επιταχύνουν κατενθουσιασμένα κι έπειτα να συγκρούονται με το τείχος της "γενιάς" τους· στις μεγάλες πολυθρόνες ξεκουραζόντουσαν τα αιωνίως βολεμένα οπίσθια των πατεράδων, κι οι ίδιοι, ταγμένοι δήθεν ενάντια στους άρχοντες, ξόδευαν τις ώρες τους στα στενά και τις λεωφόρους, μπασμένοι δυο λίτρα ουσίες που, όντας φαντασμένοι, ονομάτιζαν "αντικρατισμό".. Αντικρατισμό! Μα, αγαπημένοι μου γλεντζάκηδες, δεν είναι προφανές πως αυτή ακριβώς είναι η θέση που το κράτος σας χάρισε για να 'χετε; Αυτό τα παγωμένα τετραγωνικά εκατοστά σε κάποιο σκαλοπάτι εγκαταλελλειμένης πολυκατοικίας, σίγουρα μακριά από το υψηλό μάτι των Βορείων Προαστίων, φυσικά με την ευγενική προσφορά ουσιών που σας πούλησε απλόχερα το ίδιο χέρι που, στο μέλλον ή στο παρελθόν, τράβηξε πιστόλι ενάντια στ' αδέρφια μας χωρίς ίχνος φόβου ή αμφιβολίας.. Κι εμείς, βέβαια, φάγαμε σιωπηλοί τη μουχλιασμένη πίτα μας κι έπειτα για νάνι πλάι στην αναμμένη τηλεόραση. Πού κόπος τώρα για κατακτήσεις.. Το όνειρο της επανάστασης περνιέται πλέον για ονείρωξη και τα δεκαπεντάχρονα πλησιάζουν την πλατεία Εξαρχείων καυλωμένα, λατρεύοντας την "αλητεία" που σέρνει η πλάτη τους. Κι όχι τίποτα άλλο, μα εμείς, οι "μεγαλύτεροι", αντί να κοιτάξουμε στα μάτια το παιδί και να τραβήξουμε τον καρπό μακριά απ' την ένεση, φορέσαμε τις κουκούλες μας κι επιταχύναμε το βήμα, δυσανασχετώντας λέει γι' αυτούς που καπηλεύτηκαν την πλατεία μας.. Τώρα στο ΣΚΑΙ των οκτώ ο σαραντάχρονος μικροαστός θα μάθει -και θα πιστέψει- για τους πρεζάκηδες κι αναρχοάπλυτους της Θεμιστοκλέους αντί για την ολοζώντανη νεολαία της Νοταρά· ενώ στις ειδήσεις του MEGA θα βασιλεύσει ο τρόμος για την επόμενη πορεία των αληταράδων που καίνε περιουσίες κοσμάκη και δεν ντρέπονται να ξυλοκοπούν ασύστολα Προέδρους κι Άρχοντες, κι όχι το αλληλέγγυο χέρι που ξέρει ν' αντιτίθεται στον πόλεμο καλύτερα από κάθε πληρωμένο εθελοντή των ΜΚΟ.. Γεμίσαν οι πλατείες άδεια κεφάλια, και κάθε στενή παραχώρηση του κράτους σερβίρεται ως δικαίωμα - απ' αυτά που η νεολαία κοκορεύεται πως κατέκτησε με ιδρώτα κι αφιέρωση· ενώ στ' αλήθεια η "επανάσταση" είναι ένα χόμπι για της κενές χειμωνιάτικες ώρες. Το προτείνουν άλλωστε κι οι καλύτεροι ψυχολόγοι: μαζί με πολύ νερό, σωστή διατροφή και θετική ενέργεια! Κι οι διαβασμένοι κοιτούν με βλέμμα υψηλό τους γύρω, αφού τα υπερ- ψαγμένα τους οπίσθια δεν νοείται ν' ασχολούνται με "φασέους" -είναι έτσι κι αλλιώς απασχολημένοι να γράφουν κείμενα για την κοινωνική απεύθυνση.. 

..και η οργή κυνηγά να ισοπεδώσει τον άνθρωπο, αντί για την εξουσία αυτού· η μιζέρια των εφήμερων γλεντζάκηδων περνιέται ευθαρσώς για "αλητεία"· η βία των μπάτσων ξεγελά ως δύναμη, και η γλαφυρή επίδειξη των μυτερών δοντιών της εξουσίας ερμηνεύεται ως γλυκύτατο χαμόγελο.. 
Κι όμως, κι όμως, ο μικροαστός, ο "επαναστάτης", ο αριστερός του γλυκού νερού, ο μπάτσος, ο πολιτικός, ο χασίκλας, ο εφοριακός, ο καθηγητής, ο μικροεπιχειρηματίας, ο εσύ, ο εγώ,
περπατούν στο δρόμο με τα μάτια λες κλειστά, βαθιά ευχαριστημένοι με το υψηλό νοητικό τους επίπεδο και την πλατιά τους πνευματική καλλιέργεια

και τα γαμημένα τα λάστιχα του ποδηλάτου μου σαν να κολλήσανε σ' όλη αυτήν τη λάσπη. 



[ΥΓ: Τόσα ειρωνικά-απογοητευμένα αποσιωποιητικά μαζεμένα δεν έχω ξαναχρησιμοποιήσει.]